Ramazan Canural

Dağ başındayız ve karanlık basmak üzere

Ramazan Canural'ın "Dağ başındayız ve karanlık basmak üzere" adlı köşe yazısı.

Sistem tıkır tıkır işliyorsa bir şeyin eksikliğini  çekmediğinizden onun  kıymetini de bilemezsiniz.

Mesela gözünüz görüyorsa  görmenin, kulağınız duyuyorsa işitmenin, ayaklarınız  tutuyorsa  yürümenin  önemini pek kavrayamazsınız. Hele de rahat nefes alıp veriyorsanız “Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi…” cümlesinin anlamını  düşünmezsiniz bile…

Birçok  teknolojik imkân hayatımıza girdiğinden beri onlara o kadar çok  alıştık ki  o cihazlar çalışırken ne büyük  bir nimet olduklarını aklımıza bile getirmiyoruz.   Meselâ cep telefonları … Şimdi düşünsenize hayatımızın önemli  bir parçası olan bu aletler çalışmasaydı halimiz ne  olurdu!

Ben geçenlerde bunun  ilginç bir örneğini yaşadım…

Şirin bir ormanlık alanda bulunan ceviz bahçemizden dönüyordum. Dik bir rampadan inerken kullandığım jipin  lastiğini bir taş kesip de lastik patlamasın mı?  Şimdi al başına bela…   Stepnem var ama aksi gibi patlak lastiği söküp yerine yenisini takacak kadar  deneyim sahibi değilim. Lâf aramızda başkası takarken seyretmek güzel de,  bizzat uygulamaya gelince iş değişiyor.  

Vakit de bir hayli geç ve karanlık basmak üzere.  Bulunduğum nokta  ise yolun en çukur ve  tenha yeri.   Hemen cep telefonuna sarılıp ilçeden lastikçi çağırmak istedim. Telefon çekmiyordu… Birkaç kere daha denedim,  olmadı. Yolun biraz yukarısına,  tepeye doğru çıktım, sonuç yine aynı.

Şimdi bu aracı buraya bırakıp ilçeye yürüyerek gitmem de mümkündü,  ama,  ağır pahalı bir  aracı  dağ başında  bırakıp gitmek doğru muydu?   Lastikçiye de mutlaka ulaşmalıydım.

Kul sıkışmayınca Hızır yetişmezmiş… On dakika sonra  taa ilerden bir ışık göründü ve  bir araç sesi duyuluyordu. Araç giderek yaklaştı yaklaştı,  yanıma kadar  geldi. İçinden  iyi tanıdığım bir arkadaş  indi.   Onun  da canı sıkılmış  ve  günün bu  geç saatinde  buralarda bir gezintiye çıkmış. Ara sıra  böyle uçukluklar yapardı.  

Hemen durumu anlattım.  Ya bu stepneyi takmamız  ya da  bir lastikçi çağırmamız gerektiğini söyledim.  “Abi bu saatte  stepne falan takılmaz” dedi.  “Karanlık basmak üzere.” 

Benim telefonun  çekmediğini   söyleyince, “çekmez abi,” dedi. “

 “Nedenmiş o?”  deyince anlattı.  Meğer bir saat kadar önce yakın bir bölgede deprem olmuş ve bu deprem nedeniyle hem ilçede elektrikler kesikmiş hem de bazı telefonlar çekmiyormuş.  

 Ama arkadaşın  telefonu tıkır tıkır  çalışıyordu.   Çünkü onun şirketi farklıymış.   “Çok iyi”, dedim. “Hemen lastikçi Mustafa’yı arayalım, acele yetişsin.”

Aradık.  Çok şükür o da hemen cevap verdi de bizi rahatlattı:  “Abi yirmi- yirmi beş dakikaya kadar ordayım.”

Zaman hayli ilerlemiş  o ıssız derenin içine zifirî karanlık çökmüştü.  Allah’tan,  yarım saat sonra,  lastikçi Mustafa yanımızdaydı...