Abdurrahman Taş

Abdurrahman Taş’ın anlarken anmak (Vefatının yıl dönümünde yeğeni yazdı)

Abdurrahman Taş, vefatının birinci yılında sevgiyle anılıyor. Eşsiz hatıraları ve insanlara dokunan hayatıyla unutulmaz bir iz bırakan Taş'ın hikayesi, ailesinin anlatımıyla yeniden canlanıyor. #AbdurrahmanTaş #Vefat #Anma #Bucak

Abdurrahman Taş’ın Anlarken Anmak [Vefatının yıl dönümünde yeğeni yazdı]

Amcam Abdurrahman Taş’ın vefatının üzerinden yaklaşık (26.11.2023) bir yıl geçti. Vefatının ardından taziye günlerinde Isparta’da eczacı olan abisiyle konuşurken, taziye evinin her gün dolup taşmasını, insanların onun yasına ne kadar içten eşlik ettiklerini müşahede ettiğimiz için, “Bunlar normal şeyler değil. Unutulmaması için kaleme almak lazım. Bunları yaz” demesi üzerine, “Abdurahman Taş’ı Anarken Anlamak” isminde bir yazı kaleme almıştım. “Abdurrahman Taş’ı anarken anlamak” başlıklı bu yazı 29/11/2023 tarihinde, yani vefatından üç gün sonra yayımlanmıştı [https://www.nnchaber.com/abdurrahman-tas-i-anarken-anlamak]. Abisinin onun hatıralarının yazıya geçirilmesi ve herkesin okuması için Bucak’ta çok bilinen NNC Haber’de yayımlanması için gösterdiği çabadan ve tamamen kardeşinden bahseden bu yazı için “O yazı büyük ses getirdi” demesinden, Abdurrahman Taş’ın abisinin de sevgisini, saygısını ve hayranlığını kazanmış, “yaşça küçük kametçe büyük bir kardeş” olduğunu anladım.

Vefatına sebep olan kalp krizini geçirmesinin ardından Isparta Şehir Hastanesinde yoğun bakıma alınmış, bir süre yoğun bakımda kalmıştı. Babamla amcamın durumu hakkında günlük konuşuyor, onu ziyaret etmemin mümkün olup olmadığını soruyordum. Kendisinin ve yine Isparta’da oturan büyük kardeşinin dahi onunla görüşemediğini iletmesi üzerine, ziyarete gidememiştim. 16 Kasm 2023 tarihinde yoğun bakımdan servise alındığını öğrenir öğrenmez hastaneye giderek kendisini ziyaret ettim. Odaya girdiğim anda solgun, yorgun ve kıvranmış haldeki vaziyeti, yaklaşık bir saat süren ziyaretimiz sonunda canlı, dik ve hareketli, gülümseyen bir hale dönüştü. Sonraki günlerde yanından hiç ayrılmayan küçük ve büyük kardeşi için babama “Kardeşlik ne kadar önemli bir şeymiş. Siz ziyarete geldiğinizde moralim düzeliyor” dediğini, vefatından sonra duymuştum. Normalde hasta kimselere ziyaretçilerin zor gelmesine rağmen kardeşlerini, evlatlarını ve yeğenini görmenin kendisini mutlu ettiğini, ne kadar samimi ve içten bir “akraba” olduğunu, bir kez daha anladım.

Servis odasında çeşitli konular üzerinde muhavere ediyor, farklı hususlara değiniyorduk. Kendisini yormak istemesek de konuşmanın onu ne kadar rahatlattığını ve psikolojisine iyi geldiğini görünce, kesmek de istemedim. Bir ara kullandığı bir cümleden “torunların evlatların biz sağ ve sağlıklı iken yanımıza gelip gitmesi değil; gelseler de gelmeseler de onların sağlıklı, sıhhatli olmaları önemliymiş” demek istediğini ve kendisi hastanede hasta yatağında yatarken dahi evlatlarını ve torunlarını düşündüğünü, “evlatlarının ve torunlarının rahatını kendi rahatından önde tutan fedakar bir ebeveyn olduğunu” anladım. Benden dua istediğinde hiçbir zaman sadece kendisi için dua istemeyen, her zaman kendisiyle beraber ailesini ve çocuklarının ailelerini duaya dahil etmemi isteyen, kendi keyfi için değil, “ailesinin iyiliği için yaşayan birisi” olduğunu hatırladım.

Konuşurken “işte hayat bu” diyordu. Oldukça bitkin olmasına ve ciddi bir rahatsızlık yaşamasına rağmen, kendisinde ne ölüm korkusu ne de hastalıktan şikayet görüyorum. “Vademiz bu kadarmış” diyor. Bu rahatsızlığının onu kabre götüreceğini kabullenmiş ve hissetmiş olduğunu; bundan da üzüntü ve teessür duymadığını gözlemliyorum. Ölümü o kadar göze almış ve kabullenmiş konuşuyor, cümlelerinin arasından bunu ima eden o kadar fazla kelime dökülüyor ki yaşama hevesi verme adına “Amca sen yine de öyle düşünme. Sen iyileşmeye bak. Vademiz doldu mu dolmadı mı onu bilemeyiz” diyorum. Biraz ümitleniyor, çehresi değişiyor. Büyük amcam, kendisine hastanede konuştukları sırada “Abi, hiç boşuna kendini yorma, bu sefer sıramı sana vermem” dediğini iletiyor. Günler beni değil, onu haklı çıkarıyor. O’nun “ölüme dost olan” ahiret adamlarından bir adam” olduğunu anlıyorum.

Konuşmamız arasında “Öğrencilerini yorma, her şey herkes olacağına varır. Sen şöyle yaptın böyle oldu, böyle yapmadın, şöyle oldu diye bir şey yoktur. Onları sıkma.” diyor. Hasta ölüm döşeğindeyken bile başkalarını düşündüğünü, hele ki eğitmenliğinin ve öğrencilerin hayrını gözetmenin iliklerine kadar işlediğini fark ediyorum. Ben küçükken bana söylediği “Emmim sakın namazlarını bırakma!” nasihatinin yanında “öğrencilerini sıkma!” nasihati gönlüme yerleşiveriyor. Yanından ayrılırken “Aferin emmim” diyor, beni tebrik ediyor. Kendisi bitkinken bile insanların moralini yükseltmeyi ve onları takdir etmeyi önceleyen, “samimiyetinin derecelerinde yükselmiş kişi” olduğunu anlıyorum.

Yoğun bakımda iken kendisini kardeşlerinin, evlatlarının ve diğer yeğenlerinin peyderpey ziyaret ettiğini biliyorum. Herkes farklı bir hikâyeye ve hatıraya sahip. Bir yeğeni onu görmek için yanına gittiğinde, “Senin bugün geleceğini biliyordum.” dediğini iletiyor. Sanırım manidar bir rüyada ziyaret edeceğini görmüş. “Hastalığın velayet sebebi olduğunu, kendisinin de bu zümreye dahil olduğunu” anlıyorum

Gerek ben ziyaret ettiğimde ümit vermeme, gerekse kardeşleri ve evlatlarının bunu telkin etmesine rağmen, hastaneden çıkması mümkün olmuyor. Hastalandığı dakikadan vefatına kadar, ne abisi ne de küçük kardeşi bir an olsun hastaneden ayrılmıyor. Her gün durumu ile ilgili bilgi almak için hastaneye geliyorlar. “Kardeşleri tarafından ne kadar kabullenildiğini” anlıyorum.

Abisi ile görüştüğümüzde vefatını anlatıyor. Doktoru telefonla arıyor ve amcamın iyileştiğini, tekrardan servise çıkarılacağını iletiyor. Küçük kardeşiyle birlikte hastaneye kendisini serviste karşılamak üzere hazırlanıp çıkmak için sözleşmişlerken, bir süre sonra tekrar arayan doktor “Hastamız fenalaştı, tekrar yoğun bakıma alıyoruz, acil gelin” diyor. Yoğun bakımdan servise çıkarılırken asansörde fenalaştığını, tekrardan kalp krizi geçirerek kalbinin durduğunu öğreniyoruz. Kendisinin hastanelerden ne kadar çekindiğini, gitmemek için direndiğini, hastane odalarında kalmanın kendisine zul geldiğini, hatta bu nedenle hastanelere mutat kontrollere dahi gitmediğini biliyorum. Sanki asansörde çıkarken bu işin sürüncemede kalacağını, bir yoğun bakım bir servis bir ev bir hastane devam edeceğini hissetmiş, “Ben bunlarla uğraşmak istemiyorum” demiş, hayata zorlayarak tutunmayı tercih etmemiş, selametli bir vefatı hastalıklı bir hayata yeğlemiş gibi duruyor. Yeri ve zamanı geldiğinde, ölümü yaşama soğukkanlılıkla tercih edebilecek bir “Peygamberî duruşa sahip olduğunu” anlıyorum.

Vefat haberi, önce servise çıkıp iyileştiğini duydukları için Bucak’tan Isparta’ya gelmekte olan kızı, damadı ve eşine veriliyor. Abisi bu haberi ben veremeyeceğim dediği için telefonu küçük kardeşi olan babama veriyor, “Babanı kaybettik” sözünü o iletiyor. Torunuyla konuştuğumda oğlu vefat haberini aldığında babasının yere çöktüğünü, eliyle yerleri döverek ağladığını söylüyor. Küçük kızı Isparta’dan evin önüne gelen cenaze arabasına tutunarak ağlıyor. Küçük torunlarının da gözleri yaşlı olduğunu görüyorum. Abdurrahman Taş’ın tüm aile fertleri tarafından istisnasız kabul gördüğünü, “bir ata olarak yerinin doldurulamaz” olduğunu anlıyorum.

Isparta’dan Bucak’a cenaze nakil aracının gelmesini, evinin önünde bekliyoruz. Haber gelmediği için torunuyla biraz yürüyelim diye karar almış, eve doğru tekrar dönerken Antalya’da yaşayan eczacı yeğeninin koşarak aracına bindiğini görüyorum. Torununa “koş, cenaze aracı gelmiş demek ki” diyorum. Bucak Sarılar Mezarlığında arabayı karşılıyor, eczacı yeğeni, torunu, Sabri Uçan ve mezarlık görevlileri ile birlikte tabuttan morga kendisini koyuyoruz. Arkadan eşi, kızı, damadı ve küçük torunu geliyor. Eşi uzun süre, belki ölmemiştir, belki kalkar, belki kalbi tekrar çalışır diye definde acele edilmemesini salık veriyor. Kendisi nefes alırken, onun yanında bulunmamasını hayal dahi edemiyor. Hanımıyla ne kadar kopmaz bir bağ kurduğunu ve ayrılmaz etle tırnak olduklarını, “hayırlı bir eş” olduğunu anlıyorum.

Cenaze namazının ardından tabutu kabrine getiriyoruz. Bedenini kabre indirmeye iki damadı ve oğlu iniyor. Damatlarının taziye boyunca gerek taziye çadırındaki sobaların yakılması gerekse gelenlerin ağırlanması ve ikramlarda bulunulmasında en önde olduklarını ve oradan bir an dahi ayrılmadıklarını gözlemliyorum. Abdurrahman Taş’ın sadece evlatlarının değil, damatlarının da hayatlarına derinden dokunan, “kayından öte öz peder olduğunu” anlıyorum.

Taziye günlerinde torunuyla birlikte zaman zaman kabrine de uğruyoruz. Farklı gün ve saatlerde gitmemize rağmen hepsinde evlatlarından birisinin eşleriyle birlikte kabrin başında bulunduğunu görüyoruz. Fatiha ve sureleri okuyup dua edip ayrılıyoruz. Öğretmen kızı, facebook’tan bir ay sonra yaptığı paylaşımında “babacığım kapıdan yine gülerek giriverecekmiş gibi” diyor. Küçük kızının sürekli sosyal medyadan babasıyla ilgili paylaşımlar yaptığını görüyorum. “Kendisinin ölünce hemen unutulan değil, unutulamayan bir kişi” olduğunu anlıyorum.

Torunu dedesiyle ilgili de bir anekdot paylaşıyor. Amcamın dünürü cenazeye yetişememiş, sonradan ziyaret için uğradığında, defnedildiği Çavuşlar mezarlığını da tam bilmediği için “acaba nerede kabri”, diye düşündüğünde mezarlığın ortasında bulunan gerçekten de benim de defin gününden önce görmediğim, oldukça dik olan Çavuşlar mezarlığının ortasına kadar çıkan çimentodan dökülmüş merdiven basamaklarını görünce “Abdurrahman iş bitiren ve vizyoner biriydi, kesin bu merdiven onun kabrine de çıkıyordur” diyerek; amcamın vefatından bir süre önce, defnedildiği kabrin hemen bitişiğinde mefdun bulunan ve Mardin Mazıdağı’nda şehit düşen, 7/7/2020 ve 77 numaralı Bucak Belediye Meclis kararıyla “isminin yaşatılması için İlçemiz sınırları içinde bulunan 1255 Sokağa verilmesi komisyonumuzca oy birliği ile uygun bulunmuştur [https://bucak.bel.tr/dokuman/duyuru-ilan/Sehit-Jandarma-Cavus-Omer-TAS-Isminin-verilmesi-29329.docx]” denilerek yad edilen amcasının oğlu Şehit Jandarma Çavuş Ömer Taş’ın kabrine kolayca çıkılması adına yaptırılmasında emeği olduğu merdivenlerden çıkarak kabrini tek seferde buluvermiş. Torunu bunu anlatırken, gerçekten de merdivenlerin babaannemin kabrinin önünden “Taşçılar Aile Mezarlığına” bağlandığını görüyorum. Onu tanıyanlarca “aklının sadece hayatına değil, ölümünden sonrasına bile dokunabildiğine” dair inancın varlığını idrak ediyorum.

Küçük kardeşi olan babamla taziyenin son günü kabrine gidiyoruz. Kabrine doğru yaklaşırken hürmetli bir şekilde “Selamun aleyküm Reis” diyor. Yaşarken de öldüğünde de “ailedeki konumunun ne kadar hakiki olduğunu” anlıyorum.

Vefatının ardından adının verildiği “Bucak Abdurrahman Taş Rehberlik Araştırma Merkezi”ne, kurum müdürünün “Abdurrahman Taş köşesi” yapmak istediği ve “biyografi” talep ettiğine dair kızıyla görüşüyoruz. O’nu tanıyanların övgü odaklı sözlerini, facebook üzerindeki paylaşımlarını aktarıyor. Bucak’taki yardımsever ve hayırsever konumuna şaşırıyoruz. İnsanların birbirinden uzaklaştığı bu çağda, insanlarla nasıl bu kadar iç içe kalıp ömrünün tamamında onlara “iyilik edinmeyi ve iyi geçinmeyi şiar edindiğini” görüyorum.

Ayrıca daha nice yardımseverlik, hoşgörü, karşısındakini önceleme anlatılarından O’nun en büyük özelliğinin insanlara tahammül etme ve onlara katlanma olduğunu, bunun ayrılmaz bir üstün karakteri, alamet-i farikası olduğunu fark ediyorum. Zaman zaman söylediği, “Mezar taşıma, insanları idare edeceğim derken kendini idare edemedi, gitti” yazın dediğini hatırlıyor, insanları idare etmede, onlarla iyi geçinmede, birisi için diğerini kırmamada bir usta olduğuna kanaat getiriyorum. Onun “Müminler kardeştir” hitabına tam mazhar olarak daima insanların yardımına koşan, “Peygamber ahlakıyla ahlaklanmış iyi bir Müslüman” olduğunu anlıyorum.